برخی جامعه شناسان و هنرمندان رشته خطاطی معتقدند که هنر خوشنویسی ریشه در فرهنگ ایران و اسلام دارد؛ اما متاسفانه قدمت این هنر نتوانسته هویت خوشنویسی را در عصر جدید حفظ کند.
گرچه ممکن است برخی استان‌های کشور به لحاظ فرهنگ بومی و اختصاصی خوشنویسی را در اولویت فرهنگی خویش نبینند، اما برای قزوین که به عنوان پایتخت خوشنویسی کشور محسوب می‌شود، نبود هیچ نوع خط و مشی برای توسعه، در کنار کمبود اعتبارات مالی و فقدان یک ساختمان مناسب، درد بزرگی بر دوش خوشنویسان این دیار گذاشته است.
فعالان این عرصه هنری معتقدند که اگر قرار است یک استان به عنوان خوشنویسی در کشور فعالیت کند، باید بسترهای مادی و معنوی مناسبی داشته باشد، در غیر این صورت وجود اساتید و بزرگان خوشنویسی در قزوین و دادن لقب پایتخت خوشنویسی به این شهر و استان هرگز نمی‌تواند به تربیت نسل خوشنویس در آینده منجر شده و این هنر را در جایگاه متعالی قرار دهد.
به سبب پرورش بزرگان خوشنویسی ایران در شهر قزوین افرادی همچون میرعماد حسنی (استاد بزرگ خط نستعلیق)، میرزا محمدحسین عماد الکتاب قزوینی، میرزا محمد علی خیارجی قزوینی (اولین خوشنویسی که بسم الله را به صورت مرغ طغرا ترسیم کرد)، عبدالمجید طالقانی و ملک محمد قزوینی این شهر از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و شوای عالی فرهنگ به عنوان «پایتخت خوشنویسی ایران» لقب داده شده‌است؛ و به غیر از موزه دائمی خوشنویسی قزوین که در محل کاخ چهل‌ستون قزوین برقرار است، هر ساله رویدادهای بزرگ خوشنویسی مانند: برگزاری دوسالانه خوشنویسی ایران (با حضور اساتیدی از سراسر جهان)، برگزاری جشنواره خوشنویسی آیات قرآنی، جشنواره خوشنویسی غدیر و… در این شهر به وقوع می‌پیوندد.